جمله «ظلمتُ نفسى » که در دعاى کمیل از قول
حضرت على(علیه السلام) گفته شده است ،
آیا باعث شک و تردید در عصمت آن حضرت نمى شود ؟
در مورد این که پیامبران و امامان معصوم(علیهم السلام) در دعاها و مناجاتشان خود را گنه کار مى دانستند و استغفار مى کردند ، پاسخهاى متفاوتى وجود دارد :
ولى آن چه جامعتر به نظر مى رسد ، این است که:
گناه براى ما انسان هاى معمولى عبارت از انجام دادن محرمات و ترک واجبات است ، ولى براى ایشان که با اختلاف درجاتشان در اوج کمال و قرب الهى قرار داشته اند ، گناه ، مفهومى وسیعتر دارد و ترک اولى را نیز شامل مى شود ، زیرا آنان براى خود وظایفى فوق وظایف دیگران قائل بودند و چه بسا هرگونه توجه به غیر معبود و محبوبشان را گناهى بزرگ مى شمرده اند ; ازاین رو در مقام عذرخواهى برمى آمدند ; پس عصمت آن ها به این معنا نیست که از هر کارى که بتوان آن را به گونه اى گناه نامید ـ حتى ترک اولى ـ مصون باشند ; بلکه مقصود ، مصونیت از همان گناه به معناى ترک واجبات و انجام دادن محرمات است ; مانند این که وقتى حضرت على (علیه السلام)وضع زندگى بچه هاى یتیم فردى را که در رکاب او جهاد کرده و شهید شده بود ، مشاهده فرمود ، احساس گناه نمود و خود را سرزنش کرد و.. . .
نظرات شما: نظر
